"SA KASAGSAGAN NG KASIYAHAN AY MAY LUNGKOT NA NARARAMDAMAN"
 
                Araw ng KASIYAHAN SA PLAZA narinig ko na tumutugtog ang MUSIC BOX habang WALANG TIGIL NA BUHOS NG ULAN na pumapatak sa bubong.
Nakita ko ang lumang LARAWAN NG MAG-AMA sa ibabaw ng LUMANG TOKADOR na namatay sa aksidentesa kotse sa kasagsagan ng ulan,para sa mga naulila nila parang naging ITIM NA TELA ang buhay nila at sabay naging NASIRANG KWERDAS NG GITARA ang naging buhay ng mga naulila nila.




                                                             "RIO OLYMPIC"  

      TANGHALING TAPAT habang nagkakasiyahan sa RIO OLYMPIC may tatlong ibon na nanonood ng kamera ni Bolt,sabi ng mga tao sa Bolt daw ang pinaka matuling tao sa mundo dahil kasing bilis ni Bolt ang mga BALA NG BARIL,kaya siya idolo ng tatlong ibon na sina AGILA,LAWIN, AT UWAK.
     Isang araw habang kumakarera si Bolt bigla siyang nadulas at natuba dahil sa WELFBOR,narinig ng tatlong ibon sa dalawng taon na pinag uusapan ang nangyari kay bolt,narinig ng tatlong ibon na nainjured si bolt kaya nalungkot at nanlumo sila dahil di pa makakatakbo si bolt ng mahabang panahon.Sa kagustuhan nilang tulungan si bolt humingi sila ng tulong kay ABRAHAM LINCOLN,bigla silang natuwa dahil gumagamit si lincoln ng AVON LIPSTICK,dahil si Abraham Lincoln ay isang alien mula sa planet MARS at inoobserbahan niya ang pamumuhay ng mga tao.Si Abraham Lincoln ay may kapangyarihan magpagaling kaya humingi ng tulong sina agila,lawin at uwak upang paggalingin sa pagkakainjured si bolt para makatakbo ulit.Pumayag si lincoln na pagbigyan ang hinihiling ng mga ibon pero may kapalit kailangan kunin nila ang painting na MONALISA,pero hindi madaling kunin ang painting na Monalisa dahil nasa isang secured na meseum mahirap pasukin ito,kaya gumamit sila ng SCREW,MARTILYO,AT PAKO upang buksan ang pintuan at patayin ang alarm para makuha nila ang painting na monalisa,naging successful ang pagkuha nila sa painting at binigay nila ito kay lincoln.Pinagaling ni lincoln si bolt at bago umalis si lincoln,pinabaunan ng tatlong ibon sa biyahe si lincoln ng SANDWICH,SPAGHETTI,UBAS AT SAYOTE.Nagpaalam na si lincoln nagsalita siya ng Marsian language "DA-DA"ibig sabihin paalam mga kaibigan at umalis na siya.Kinabukasan pinag usapan ng mga tao ang TUNGKOL SA DYARYO na may alien sa kalawakan.





                                                "THE FAULT IN OUR STAR"            
     Hazel grace have a lung cancer and she always carry an oxygen tank whenever she goes . She is a member of an cancer support , group that her mother Frannie encourages him against her will. Hazel meets the eighteen year old Gus . Who lost part of her one leg with cancer but apparently cured. And they fall in love to each other. Augustus and Hazel's good friend Isaac loses his girlfriend who can't deal with having a blind boyfriend . Hazel introduce her favorite novel to Agustus and tells that she dreamed to have some conversation with the author, Van Houten who lives in Amsterdam.





                                                  "STORY OF CREATION"
 One upon a time there was a man and woman who live on top of the mountain. Beautiful and peaceful place. moreof the animals who live in this place because it is quiet but they have not some foods. The man and woman finding a way yo a live the animals . And caring the animals. The man and woman find their foods.But they have no permanent house. After eating, they walk until so a house no one can live in the house.                The woman and animals live in the house and they live in the house with peaceful place .

                                                       "PAG-IISA"

                                                      Ako ay nag-iisa
                                                     At inaantay sya
                                                     Upang kami'y sumaya
                                                     Parang walang problema

                                                     Nasa ami'y dumaan
                                                     Kakalimutan nalang
                                                     Para hindi masaktan
                                                     Kakalimutan nalang

                                                    Ang oras ay sayang
                                                   At ako'y nanghihinayang
                                                   Para ito'y maibsan
                                                   Sarili ko'y nilibang

                                                  Ang oras ay lumipas
                                                  Ang problema 'y malutas
                                                 At panahong kumupas
                                                 Lahat ay may katumbas .



                               "PAANO NAMNAMIN ANG ICE CANDY"

                                                Hawakan ang dulo nito at
                                 dahan-dahang kagatin ang dulong parte nito
                                Upang mabuksan gamitin ang bibig
                                Idikit ang labi at namnamin ang lamig nito

                                Pagkatapos buksan ay isubo at antayin
                                na malusaw ang yelo nito sa bibig
                                Hindi maiiwasang may tumulo
                                ang malagkit na katas nito sa bibig.

                                Masarap ang ice candy
                                Lalo nat mainit ang panahon
                                Pag malapit ng matunaw ang yelo nito
                                Ay sipsipin at namnamin ang tamis ng katas nito 

 

                                     "BIGONG PAG-IBIG"

                              May isang matanda na nag-iisa

 At naghahanap ng kasama

                 Ngunit sya ay nabigo at walang napala 

                         Sa pag aakalang may nagmamahal sa kanya .

                          Sobra-sobra ang sakit na kanyang nadarama 

                   Dahil sa mga taong puro sakit lang ang 

                   ipinaranas sa kanya 

        Nais nya lamang ay ang lumigaya 

            Pero sya ay pinabayaan nalang bigla 

       Lahat ng bagay ay may katapusan

                                 Dahil naisip nya lahat ng babae ay par-parehas lang 

             At lahat ng yon ay sya ay sasaktan lang 

                                  Umaasa sya na may magmamahal sa kanya ng lubusan 

  Sya ay nabigo dahil sa pag-aakala

           na sya ay mabibigyan ng pagpapahalaga 

Ngunit sya ay walang napala 

                    Kaya naisip nyang tapusin nalang ang buhay nya.

 

 

 

   "PK"  

       PLOT : 

                           PK is a comedy of ideas aboutthe stranger in the city, who ask question that no one has asked before. They are innocent , child-like question , but they bring about catastrophic answer. People who are set in their ways for generations are forced to reappraise their world when they see it from PK's innocent eyes. In the process PK  make loyal friends and powerful foes. Mends broken lives and angers the establishment PK's child like curiosity transforms into a spiritual odyssey for him and millions of others. The film is an ambitious and uniquely original exploration of complex philosohies. It is also a simple and letting go, finally , it is a moving saga about a friendship between stranger from world's apart . 

REACTION : 

                       The movie PK urges people to introspect and not retaliate. Self-proclaimed religious spokesperson have cleverly chosen to react than to act. The film is a satire. It throws a number of question before the people to reflect. It asks people to self-examine and shun the grab of religiosity that tends to cloud reason instead of creating opportunities for soul-searching of self-observation. The film has claimed that to survive in india one must keep mum over matters that involve religion. And these fanatics have proved their claims right by raising an undue hue and cry over the screening of ther film.  

                                         "ALICE THROUGHT LOOKING GLASS"

PLOT :

                      Alice is playing with a while kitten (whom she calls "snowdrop") and a black kitten (whom she calls "kitty") the offspring of Dinah , Alice's cat in Alice's adventure in wonderland-when she ponders what the world is like on the other side of a mirror's reflection .

REACTION : 

                     In the film, Alice comes across a magical looking glass that takes her back to underland, where she finds that the Mad Hatter is acting madder than ussual and wants to discover the truth about his family. Alice then travels through time (with the "chronosphere") comes across friends and enemies at different points of their lives, and embarks on a race to save the hatter before time runs out .

                                                                      

    

                                                                 "TROY" 

  

PLOT :

               Two emerging nations begin to clash after paris, the Trojan Prince, convinces Helen , Queen of Sparta , to leave her husband , menelous , and sail with him back to Troy .

THEME : 

              In the film , the major theme is the theme of love . In particular , the major idea behind the theme of love is that love transcends all. Paris and Helen are the two major characters exhibit this idea as their forbidden love is the instigator to the battle of Troy . In the film, Paris and Helen are shown to live in their world , not caring for the consequences. This ignorance to the consequences gives ways to the beginning of the battle of Troy . Even while the battle rages on Paris and Helen overcome all the odds . and eventually at the end of film , the two of them escape the ruined city of Troy , saved by their love . This greatly contrast the poem, the Lliad as Helen did not escape the city of Troy with Paris but was instead taken back by menelous. This shows how much wolfgang petrsen changes a major point in the story to cater for the drama and romance for the modern audience .

REACTION :

              Prince Hector and his young brother paris negotiate peace between Troy and sparta-Paris has fallen in love with Helen , the wife of king Menelaus , and Smuggles her to Troy with him. Infuriated, Menelaus vows revenge . Menelaus approaches his brother Agamemnon, a king of Mycenae who was conquered every army of Greece and now commands them. Agamemnon , who has wanted to conquer Troy for years (which would give him control of the Aegean sea), uses this as a justification to invade Troy. General Nestor asks him to take the legendary warrior Achilles , to rally the troops to the causes . 

                                                   

                                                        "TRAIN TO BUSAN" 

PLOT : 

             Out of guilt , seok-woo books the next KTX train bound for Busan the next morning-Early in the morning , Seok-woo drives Su-an to the station, only to nearly crash into an oncoming horde of ambulances and police cars . 

              Before the KTX train leaves Seoul station , a zombie like girl jumps onto the train. The girl is infected with a horrific virus that is spreading like wildfire. Seok-woo, Soo-an and the other passengers on the KTX train must now fight for their lives .

PERSONAL REACTION :

             Once train to Busan leaves the station, it never slows down. Horror elements are balanced with dramatic graces that stress family and activity, hile furious action pieces are intercut for jumps in pacing . Yeon sang-ho shinesa light on the frantic nature of man, and reveals the scummy under coasting that exists beneath "sophistication" and "inteligence" zombies represent the films physical antagonist, but danger reveals a much more unsettling beast in the face of death . Every best works to keep this well -oiled machine of brutality racing towards certain annihilation, mashing metal and blood together with an epic, surreal effect. Hold and tight, and let horror wash over you . 

 

 

 

 

                          

                                                        

                            "SA TAPAT NG AMING TAHANAN"

Sa tapat ng aming tahanan… ako ay naghihintay.
Hindi ko na namalayan kung ilang oras na akong nakatunghay doon. May ilang tao na nagsabi na umalis na raw ako at tatawagin na lamang kung sa akin ay may kailangan. Ngunit animo’y natilos na ako sa aking kinatatayuan. Wala na akong maramdaman. Para akong nasa kawalan. Manhid na yata ako. Hindi ko na rin sila gaanong marinig. Parang may nagsasalita ngunit hindi ko talaga sila marinig.

***

Kahapon lang, ipinagdiwang ko ang aking ika-labing limang taong kaarawan. Wala namang handa, ngunit mas gusto ko pa ring sabihin na “ipinagdiwang.” Kasi ito ang unang pagkakataon na nakatanggap ako ng regalo. Si Nanay binigyan ako ng tatlong kwaderno. Ngunit hindi ito para sa klase namin. Para ito sa hilig ko- ang pagsusulat. Kasi tanging karton lamang ng sigarilyo ang aking ginagamit tuwing nagsusulat. Batid ni Nanay na pangarap kong magkaroon ng sariling kwaderno kaya heto’t tinupad niya ang pangarap ko. Hindi kasi madali sa amin ang magkaroon ng pambili kahit na para sa ganitong mga simpleng bagay lang. Kaya nagpapasalamat talaga ako kay Nanay.
Payak lamang ang buhay namin. Ang aking ina ay pumapasada ng side car diyan sa may bayan. Habang si Tatay naman ay nangibang-bahay. Aaminin ko kinamumuhian ko ang aking Tatay. Wala kasi siyang ginawang tama para sa amin. Paglaki ko hindi ko siya gagayahin. Dahil hindi siya naging mabuting ehemplo at nananakit pa siya. Mabuti’t wala na siya sa buhay at bahay namin. Hindi na magulo at maingay. May kapayapaan na. Siguro ang tanging mabuting bagay lang na naidulot ni Tatay ay nang iwanan niya ang side car sa aming bahay. Marahil, natakot na rin kasi siyang bumalik. Dahil ang huling tagpo nila ni Nanay ay puro sigawan at batuhan. Para kaming nasa giyerang magkakapatid noon. Naalala ko nga si Orly, nagtago siya sa sulok ng bahay at tahimik na umiyak. Habang nakatakip ang dalawang kamay siya sa kanyang mga taenga. Nais ko na ring umiyak noon, ngunit hindi ko ito nagawa. Hindi ko kasi ito nakasanayan. Ngunit hindi ibig sabihin niyon ay hindi na ako apektado. Malungkot ako. Malungkot na malungkot. Kinaaawaan ko na nga aking puso dahil balot na balot na ako sa lungkot, pangamba at takot.
Samantala nang kinakagabihan kahapon, nangyari ang isa sa pinaka-importanteng bahagi ng buhay ko. Ang hindi ko malilimutang bonding namin ni Ate Olivia. Unang pagkakataon na nakakwentuhan ko siya ng matino. Madalas kasi para kaming mga aso’t pusa. Palibhasa’y wala pang dalawang taon ang pagitan namin at palaging may kompetisyon o inggitan sa amin. O kaya naman ay sadyang naiinis lang talaga kami sa isa’t-isa.
Kagabi, dahil sa lamig at lakas ng ulan hindi agad ako nakatulog. At siya rin hindi makatulog. Kaya nagkwentuhan na lamang kami. Lumapit siya sa akin at tinanong kung ano raw ang sinusulat ko. Laking pagkagulat ko. Ang alam ko kasi hindi siya interesado sa mga sulatin ko. Tiningnan ko siya ng ilang segundo at tsaka lang ako nagsalita.
“Ate.. ano a.. ano.. a tu tula,” pautal-utal kong sagot.
Ngumiti siya at kinuha ang kwaderno sa akin.
“Sa Iyong Tingin,” basa niya sa pamagat ng tula ko. “Aba, para kanino ‘to ha,” pang-aasar niya.
Napangiti na rin ako dahil maganda ang ngiti niya. Madalas kasi hindi naman siya natutuwa sa akin. Siguro hindi ko rin siya masisisi. Minsan kasi, may pagkasalbahe talaga ako. Lalo na sa ulam. Mas nilalamangan ko siya o sila palagi. Kung may limang itlog na pagpipilian, una akong mangunguha at ang pipiliin ko ay yung pinakamalaki. O kaya naman, kapag instant noodles ang ulam, papaapawin ko ang sabaw sa mangkok ko. Ewan ko ba. Hindi ako sigurado kung makasarili ba talaga ako. Pero baka nga. Kasi laging matalim ang tingin sa akin ni Ate e. Maliban sa gabing ito.
“Uy, para kanino ‘to ha? Sa crush mo?” pag-pukaw ni Ate Olivia mula sa pag-iisip ko.
“Ano… hmmm oo. Pero huwag kang maingay Ate ha,” wika ko sa kanya kasabay ng malakas na dagundong ng kulog.
“Ha? Ano yun?” malakas na tanong ni Ate.
“Ang sabi ko, huwag mo sasabihin Ate ha, na may crush ako,” tugon ko.
“Oo naman. Teka, basahin ko nga ‘to,” nasasabik niyang sagot sa akin.
Sa likod ng misteryosa mong tingin
Sa bawat di inaasahang baling
Mga mata mo’y may ibig sabihin
Ikaw ba’y may tinatagong lihim?
“Aaaaaaw,” kinikilig na sambit ni Ate. Hindi ko alam kung maiinis ako sa kanya kasi gabi na at baka magising si Nanay sa tili niya. O matutuwa dahil naaliw ako sa reaksyon niya.
“Teka, para kanino ba ‘to ha?” tanong niya nang mahimasmasan na.
“Para kay Irma Te,” sagot ko. Si Irma ay kapit-bahay namin.
May isang oras o higit pa siguro ang aming naging pag-uusap. Marami kaming napag-usapan. Mula sa crush ko, pati ang crush niya, tungkol sa bagyo, sa maputik na kalsada, sa pagsusulat ko, tungkol sa tatay namin, sa trabaho ni Nanay at kung paano siya matutulungan, tungkol sa naging kalungkutan ni Ate nang hindi siya nakapagpatuloy sa kolehiyo, tungkol sa dalawang nakababatang kapatid namin na dapat igapang para sila ang makapagkolehiyo, at kung anu-ano pa.
Naunang nagpaalam si Ate na matulog. Samantalang ako, nanatili pang gising dahil dumapo ang inspirasyon sa akin na magsulat ukol sa pambihirang kasiyahan ko sa araw na iyun.
Nang antukin ako, bago ko ipikit ang aking mga mata, nakaramdam ako na animo’y sasabog ang dibdib ko sa kasiyahan. Parang kumpleto na ang buhay ko. Nagpasalamat ako at umusal ng dasal. Hindi ko ito nakasanayan pero espesyal kasi ang araw na iyun, kaya nakipag-usap ako sa Maykapal. Ang isa sa aking sinabi ay “sana palaging ganito ang aking pamilya. Masaya. Nagkakaintindihan. At magkakasama.”

***

“Owen! Owen!” may malakas na tinig na nagpabalik sa aking nalulunod na diwa. Marahan akong lumingon sa pinanggalingan ng boses. Marahan dahil wala na rin akong pampisikal na lakas. Nanghihina na ako. Palubog na ang araw at ngayon ko lang naalala na wala pa rin akong tinanghalian.
“Owen!” humahangos na wika ni Manang Conching. Mataman lamang akong nakatingin. Walang tinig na nais lumabas sa aking bibig. Parang nakalimot na ako kung paano magsalita.
“Owen…” biglang dahan ng kanyang tinig. Wala pa ring tinig mula sa akin. Wala pa rin. Kahit gusto ko sana siyang tanungin. Tanungin kung nakita na nila. Kung nakita na ng mga rescuer sina Nanay at mga kapatid ko. Gusto ko sanang malaman kung buhay pa ba sila o…
“Owen…“
Nangingilid na ang luha sa mga mata ko. Hindi ko nais na ito ay bumagsak. Hindi pamilyar sa akin ang pagluha. Pinipigilan ko. Kung pwede lang. Kung maaari sana ayokong lumuha. Kaya lang…
“Iho, nakita na sila…” wika ni Manang Conching.
“Masyadong malalim ang pagkakatabon, kaya ngayon lang nahukay,” nahihirapang sambit niya.
Marami pang sinabi si Manang Conching, pero tuluyan nang nagsarado ang pandinig ko dahil sa lakas ng aking panaghoy. Wala na rin akong makita, dahil walang tigil ang daloy ng luha sa aking mga mata. Wala na akong maramdaman, ang pighati sa aking puso ay kay lalim at tila ba ako’y nasa kawalan na. Oo. Batid kong masakit. Ngunit pakiramdam ko unit-unti na ring namamanhid ang buo kong katawan.
Parang hindi totoo. Parang panaginip. Kung sakali. Ito’y napakasamang panaginip.
Pero ang sakit sakit ng dibdib ko. Para akong tinaga sa puso at sa sakit animo’y ikamamatay ko. Buhay na buhay ang sakit. Kung gayon, hindi ako nananaginip.
O Diyos ko. Bakit ako pa?  Bakit ako pa ang nabuhay? Sana kanina hindi nalang ako sumunod kay Nanay. Sana hindi ko nalang siya sinunod na bumili ng sardinas. Sana wala na lang kaming pera pangtanghalian para di na ako lumabas pa.
O Diyos ko. Minsan lang kitang kinausap. Minsan lang akong humiling. Minsan lang! Bakit kailangang matagpuan ko ang aking sarili sa tapat ng aming tahanan… di ba sa sabi ko Sa’yo magkakasama? Hindi ganitong nag-iisa!
Sana pinakinggan Niyo na lamang ang panalangin ko kagabi. Sana hinayaan Niyo na lamang ako kanina na kasama ko sila habang yumayanig ang mundo at gumuguho ang lupa. Alam Niyo naman na magkakasama kami buong buhay namin di ba? Hindi kami nagpatinag sa mga dilubyo na dinanas namin. At hindi kami nagpatinag sa demonyong tatay namin. Lahat hinarap namin na kasama ang isa’t-isa. Kaya sana sinama mo nalang ako sa kanila kanina!
Magkakasama. Iyun lang naman ang hiling ko eh. Dahil hindi ko kaya ang mag-isa.
Kahit na araw-araw kaming nag-aaway ni Ate, araw-araw din naman kaming nagbabati. Kahit na minsan ang kukulit nila Orly at Oman, mas marami pa rin ang pagkakataon na natutuwa ako sa kanila dahil nakikinig sila sa akin kapag tinuturuan ko sila. At kahit na mas madalas ang sermon ni Nanay kaysa sa tipikal na pakikipag-usap niya sa amin, gustong-gusto ko pa ring marinig ang tinig niya. Mahal na mahal ko silang lahat. Ito ang totoong pamilya. Hindi perpekto. Magulo. Masalimuot. Mahirap. Pero totoo ang pagmamahalan na namamayani.
At ngayon, bakit kailangan kong mabuhay ng walang pamilya…

***

Dito, sa tapat ng aming tahanan… ako ay naghintay.
Hindi ko na namalayan kung ilang oras na ang lumipas nang kinuha nila ang mga bangkay. May ilang tao na nagsabi na magpahinga muna ako at tatawagin na lamang kung handa na ang burol nila. Ngunit animo’y natilos na ako sa aking kinauupuan. Wala na akong maramdaman. Para akong nasa kawalan. Manhid na yata ako. Hindi ko na rin sila gaanong marinig. Parang may nagsasalita ngunit hindi ko talaga sila marinig.